خارش گوش
حساسیتهای پوستی گوش خارجی و مخاط بینی و گلو، بیماریهای مختلف پوستی مثل اگزما، پسوریازیس، عفونتهای میکروبی و قارچی، تماس با مواد محرک و شیمیایی، تومورهای گوش، ورود جسم خارجی به گوش، خشکی پوست، تغییر مقدار و نوع واکس گوش، شوره سر و گوش، خشکی هوا، آلرژی بینی و سرماخوردگی، سینوزیت و نیز عوامل عصبی و روحی به بروز خارش در گوش منجر میشود.
با افزایش سن به علت تغییرات پوستی و خشکتر شدن پوست و افزایش بیماریهای مرتبط با آن، خارش گوش بیشتر میشود. در خانمها نیز این عارضه با تغییرات هورمونی و حساستر بودن از نظر روحی بیشتر دیده میشود. در کودکان نیز معمولا آلرژیهای پوستی تنفسی، عفونتها و ورود جسم خارجی عامل خارش است.
مجرای گوش خارجی، کانالی به طول سه سانتیمتر و با قطر حدود هشت تا نه میلیمتر با کمی خمیدگی است. این مجرا به طور طبیعی با مادهای چرب بهنام جرم یا واکس ترشح شده از طریق مجرای گوش پوشانده شده است که بتدریج با حرکت فک هنگام جویدن و تکلم خارج میشود.
نکته مهم اینجاست که وجود جرم به میزان معمول در گوش طبیعی و برای سلامت لازم است؛ چراکه مانع رشد قارچ و باکتری و ورود اجرام خارجی به گوش شده و نیز از رسیدن رطوبت هنگام استحمام و شنا به پوست مجرا جلوگیری میکند.
دستکاری گوش منجر به آن میشود که بتدریج پوست کانال گوش، نازک شده و ترشحات طبیعی چرب و نرمکننده مجرای گوش کاهش یابد و خارش آن افزایش پیدا کند و در نتیجه عفونتهای مختلف به آن افزوده شود
به همین دلیل متخصصان گوش و حلق و بینی همیشه بر پرهیز از پاک کردن گوش تاکید میکنند. در واقع، خارش گوش نیز بر اثر خشک بودن و تحریک پوست مجرای خارجی گوش از سوی خود فرد ایجاد میشود.