این نوع سمعک ها پشت گوش قرار می گیرند و توسط لوله ای به یک قالب وصل می شود که در داخل گوش قرار می گیرد. اصوات محیطی توسط میکروفون سمعک جمع آوری می شود، در سمعک تقویت شده و توسط لوله و قالب به گوش فرد فرستاده می شود.
ویژگی سمعک های پشت گوشی
- این نوع سمعک ها برای انواع کم شنوایی ها از ملایم تا عمیق قابل استفاده می باشد.
- این نوع سمعک ها برای تمامی افراد و در تمامی سنین مورد استفاده قرار می گیرند.
- افرادی که به دلیل تولید بیش از حد جرم گوش نمی توانند از سمعک های داخل گوشی استفاده کنند، می توانند به راحتی از این نوع سمعک ها استفاده کنند.

معایب سمعک های پشت گوشی
- کسانی که نمی خواهند دیگران متوجه سمعک آنها شوند، هنگام استفاده از این نوع سمعک ها رنج می برند، زیرا تا حدودی نمایان می باشد.

اما امروزه تولیدکنندگان سمعک، علاوه بر مقوله کیفیت صدای سمعک، به بحث زیبایی آن نیز توجه کرده اند و سمعک های پشت گوشی بسیار زیبا و با کیفیتی را روانه بازار کرده اند که شاید برخی سخت‌پسندان نیز مشتاق استفاده از این سمعک ها شوند.

3 تا 4 نوزاد از هر هزار نوزاد، با کم شنوایی عمیق دائمی متولد می شوند. قوانین بین المللی فعلی همگی توصیه می کنند کودکان دچار کم شنوایی مادرزاد ، پیش از 6 ماهگی تشخیص داده شوند. به همین دلیل برنامه های غربالگری جهانی شنوایی نوزادان مورد تصویب قرار گرفته است تا همه کودکان ، پیش از ترخیص از زایشگاه مورد ارزیابی شنوایی قرار گیرند. در صورتی که کودکی در ارزیابی های مقدماتی رد شود، برای ارزیابی شنوایی جامع و کامل ارجاع می شود. در صورت تشخیص هرگونه کم شنوایی ، سمعک مناسب تجویز و کودک در یک برنامه توانبخشی زودرس ، ثبت نام می شود. هیچ کودکی برای استفاده از سمعک یا وسیله تقویت کننده دیگر و شروع اقدامات توان بخشی کوچک نیست.
سن تشخیص کم شنوایی باید به پیش از 3 ماهگی برسد، اما اکنون این سن ، در کشور ما اندکی بالاتر است. این تخمین بسته به میزان کم شنوایی کودک دارد. کم شنوایی های شدید تا عمیق ، معمولاً زودتر شناسایی می شوند (گاهی زیر 18 ماهگی)؛ اما کم شنوایی های ملایم تا متوسط یا کم شنوایی های یک طرفه ، اغلب تا سن ورود کودک به مدرسه تشخیص داده نمی شود. در صورت عدم تشخیص زودرس کم شنوایی ، برای بسیاری از این کودکان ، کسب مهارت های زبانی ، گفتاری ، درکی و اجتماعی بسیار مشکل و اغلب غیرممکن است.

همه افرادی که از سمعک استفاده می کنند، باید موارد زیر را در نظر داشته باشند:

1.طی یک ماه اول استفاده از سمعک، هر گونه مشکل و سوال خود را یادداشت کنند و از کارشناس شناسی بپرسید.

2. یک ماه پس از استفاده از سمعک، برای تنظیم مجدد آن به کارشناس شنوایی‌ شناسی مراجعه کنید.

3. پس از اینکه به سمعک عادت کردید، برای انجام آزمون شنوایی و تنظیم سمعک، هر شش ماه یک بار به کارشناس شنوایی‌ شناسی مراجعه کنید.

4.نحوه استفاده از انواع امکانات سمعک را یاد بگیرید.

5. نحوه تمیز کردن سمعک و گوش خود را از کارشناس شنوایی شنوایی‌ شناسی بپرسید.

6.سمعک های مختلف، امکانات و تجهیزات مختلفی دارند. سعی کنید نیازهای اصلی شنوایی خود را بدانید تا سمعکی را تهیه کنید که دقیقا همان نیازها را برطرف نماید.

7. چگونگی تعویض باتری سمعک را یاد بگیرید تا پس از تمام شدن باتری، آن را عوض کنید.

8. بعضی سمعک ها، قابلیت نصب برنامه های مختلفی را بر روی خودشان دارند. اگر سمعک شما این اینگونه است، نحوه تعویض برنامه سمعک را از کارشناس شنوایی‌ شناسی سوال کنید.

وقتی در کودکان به علت‌های گوناگون لوزه سوم بزرگ می‌شود و کل حلق و بینی را پُر می‌کند، از سمت حلق دهانه بینی مسدود می‌شود و گوش‌درد ایجاد می‌شود. از طرفی با توجه به این که گوش میانی از طریق دو لوله که شیپور استاش یا لوله‌های استاش نامیده می‌شود، هواگیری خود را از طریق حلق بینی در پشت بینی انجام می‌‌دهد (گوش میانی از طریق این لوله‌ با پشت بینی و حلق بینی ارتباط دارد).
زمانی که لوزه سوم که فضای حلق بینی را پُر می‌کند عفونی شود و میکروب‌ها در آن جمع شوند، در آن صورت این میکروب‌ها از طریق شیپور استاش وارد گوش میانی می‌شوند و وقتی تعداد میکروب‌هایی که وارد گوش میانی شده است، افزایش پیدا کند بچه‌ دچار عفونت‌های گوش‌میانی می‌شود و این عفونت‌ها خود را به‌صورت گوش درد نشان می‌دهند و به تدریج دردگوش افزایش پیدا می‌کند و باعث بی‌قراری و ناراحتی بچه می‌شود.
لازم است قبل از این که پرده ی صماخ گوش پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. مدت زمان مصرف آنتی‌بیوتیک و نوع آن، به عبارتی استفاده صحیح آن باعث می‌شود که پارگی پرده صماخ اتفاق نیفتد.
به دنبال عفونت، گوش درد ایجاد می‌شود. این درد خود را به صورت‌های مختلف نشان می‌دهد، از جمله ممکن است علایمی مانند علایم سرماخوردگی داشته باشد یا آبریزش بینی و هم چنین خلط پشت حلق داشته باشد و به تدریج که دردگوش زیاد شود، بچه را کاملاً ناراحت و بی‌تاب و قرارمی‌کند.
در این حالت این درد به مسکن‌های معمولی هم پاسخ نمی‌دهد و معمولاً بعد از مدتی مثل یک آبسه و یک دُمَل از هر جایی که بیش‌تر چرک جمع شود سرباز می‌کند و دمل پاره می‌شود، حتی این پارگی در پرده گوش نیز ممکن است اتفاق بیافتد و در این صورت چرک از طریق کانال گوش به بیرون می‌ریزد. لازم است قبل از این که پرده ی صماخ پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. مدت زمان مصرف آنتی‌بیوتیک و نوع آن، به عبارتی استفاده صحیح آن باعث می‌شود که پارگی پرده صماخ اتفاق نیفتد.
اگر این گوش دردهای مکرر و راجعه چند بار اتفاق بیفتد، می‌تواند منجر به پارگی پرده صماخ شود. (البته پارگی صماخ به تنهایی اهمیت ندارد) و اگر چرک گوش میانی ادامه داشته باشد، پرده صماخ فرصت ترمیم و بسته شدن را پیدا نمی‌کند و در نتیجه فرد دچار عفونت مزمن گوش میانی می‌شود.

معمولاً بچه‌هایی که دچار گوش دردهای دایمی هستند، در خواب و تقریباً در اکثر شب‌ها و غالب مواقع راحت نیستند و مجبورند که دهانشان را جهت تنفس باز نگه دارند و این افراد هر وقت دهانشان بسته شود، دچار قرمزی شدید می‌شوند. خرخرهای این افراد گاهی به قدری شدید می‌شود که حتی باعث توقف تنفسی نیز می‌شود. در بعضی مواقع گوش‌درد باعث تغییر شکل در صورت می‌شود، حتی موجب کاهش شنوایی در فرد خصوصاً بچه‌ها می‌شود.
معمولاً در اکثر گوش دردهایی که حاصل از عفونت‌ گوش میانی می‌باشد، از گوش این افراد چرک خارج می‌شود و ممکن است تا زمانی که این عفونت درمان نشده باشد، ترشح چرک به صورت دایمی از گوش خارج شود و باعث کاهش شنوایی بیمار شود. در این گونه موارد انجام تست‌های اودیومتری و معاینات آندوسکوپی و بالینی و دادن شرح حال دقیق، از راه‌های تشخیص با اهمیت تلقی می‌شوند.
معمولاً پسرها بیشتر از دخترها مبتلا می‌شوند و در سنین زیر 5 سال استعداد مبتلا شدن به بیماری زیادتر می‌باشد.
حدود 10درصد اطفال زیر 5 سال دچار گوش‌درد خواهند شد، به عبارتی حداقل یک بار در دوران طفولیت هر بچه‌ای با این مشکل روبه رو می‌شود.

اگر شما بیماری یا انسدادی در گوش خارجی یا میانی داشته باشید، ممکن است شنوایی هدایتی شما آسیب ببیند که می توان با درمان های دارویی یا جراحی آن را مرتفع ساخت. اما مشکل گوش داخلی می تواند باعث آسیب شنوایی حسی - عصبی شده و ناشنوایی عصبی ایجاد کند. در این حالت در بیشتر اوقات سلول های مویی آسیب می بینند و عملکردی ندارند. اگر چه بسیاری از رشته های اعصاب شنوایی ممکن است سالم باشند و امواج الکتریکی را به مغز انتقال دهند، اما به علت آسیب سلول های مویی بدون پاسخ هستند.
به دلیل اینکه در ضایعه شنوایی حسی- عصبی شدید امکان بهبودی با دارو وجود ندارد، این ضایعه فقط با تجویز سمعک توسط متخصص شنوایی (ادیولوژیست) و یا در صورت لزوم از طریق کاشت حلزون شنوایی قابل درمان می باشد.
دستگاه کاشت حلزون شنوایی یک دستگاه الکترونیک است که بخشی از شنوایی را به افراد ناشنوا برمی گرداند. این دستگاه با عمل جراحی در گوش داخلی کار گذاشته می شود و توسط دستگاهی که در خارج از گوش قرار می گیرد فعال می شود.
این دستگاه بدون استفاده از سلول های مویی آسیب دیده صحبت ها و صداهای محیطی را به سیگنال های الکتریکی تبدیل کرده و این امواج را به عصب شنوایی می فرستد. اغلب یک میکروفون برای دریافت اصوات در خارج از بدن و پشت گوش نصب می شود . یک «پردازنده گویایی» که معمولاً خارج از گوش بر روی کمربند یا داخل جیب گذاشته می شود، صداها را به سیگنال های الکتریکی مشخص تبدیل می کند. این کدها از طریق سیم نازکی به سمت بالا و به وسیله های نصب شده در پشت گوش انتقال می یابد و به صورت امواج رادیویی از پوست گذشته و به الکترودهای کاشته شده در حلزون شنوایی می رسد. سیگنال های دریافتی توسط الکترودها، رشته های عصبی شنوایی را تحریک می کنند تا اطلاعات را به مغز فرستاده و در آنجا به صورت صداهای معنی دار تفسیر و معنی شوند.
کاشت حلزون شنوایی فقط برای اشخاصی طراحی شده که از سمعک نتیجه خوبی نمی گیرند و یا دچار ناشنوایی مادرزادی هستند . این افراد باید 1 سال به بالا باشند ( مگر اینکه مننژیت دوران کودکی باعث ناشنوایی شده باشد).
متخصصین گوش و گلو و بینی عمل جراحی کاشت حلزون را انجام می دهند، ولی همه آنها قادر به انجام این کار فوق تخصصی نمی باشند. بدین منظور پزشک شما می تواند برای ارزیابی، شما را به یک کلینیک مخصوص کاشت حلزون ارجاع دهد
عمل کاشت حلزون شنوایی تحت بیهوشی عمومی انجام گرفته و حدود 2 تا 3 ساعت به طول می انجامد. در این روش عمل جراحی، لازم است که بیمار یک یا چند روز در بیمارستان بستری گردد.
حدود یک ماه تا 45 روز بعد از عمل جراحی، پردازنده سیگنال ها، میکروفون و دستگاه تفسیر و معنی کننده اصوات در خارج از گوش شما قرار داده می شود و تنظیم می گردد.
به شما یاد می دهند که چگونه از این دستگاه ها مراقبت کنید و چگونه از این طریق به صداها گوش فرا دهید. بعضی از کاشت ها به زمان طولانی تری برای تنظیم شدن و آموزش مربوطه نیاز دارند. همچنین ممکن است تیم توانبخشی از شما بخواهند تا برای انجام معاینات دوره ای و در صورت لزوم تنظیم دوباره پردازنده گویایی به کلینیک مراجعه کنید.

عده‌ای از افراد مبتلا به وزوز گوش معتقدند كه صدای مزاحم، خواب آنها را مختل كرده است. برای حل این مشكل موارد زیر را به شما پیشنهاد می ‌كنیم:
1. هنگامی كه در رختخواب هستید، از یك صدای ملایم استفاده كنید. این صدای ملایم می ‌تواند شامل یك موزیك آرام، رادیو و یا حتی صدای فن باشد. توجه كنید: گوش دادن به صداهای بلند خواب شما را مختل می ‌سازد.
2. میزان كافئین مصرفیخود را در طی روز كم كنید و از مصرف كافئین در شب بپرهیزید.
3. در طول روز ورزش كنید، ولی از انجام ورزش یا فعالیت‌های سنگین نزدیك به زمان خواب خودداری كنید.
4. ذهن خود را از مسائل و فعالیت‌های انجام شده در آن روز خالی كنید و هر شب 10 دقیقه قبل از خواب برنامه‌های روز بعد را بنویسید. دقت كنید در این كار واقع‌گرا باشید.
 
5. نیم ساعت قبل از رفتن به رختخواب، به انجام تمرینات آرامش ‌بخش بپردازید و موزیك آرام مورد علاقه تان را گوش دهید.
6. هنگامی به رختخواب بروید كه احساس خستگی می ‌كنید نه اینكه چون ساعت خواب فرارسیده است، خود را ملزم به رفتن به رختخواب كنید، ولی بكوشید تا هر روز صبح در ساعت مشخص و ثابتی از خواب برخیزید.
7. این اندیشه را كه رختخواب مساوی است با خواب، ملكه ی ذهنتان كنید.
8. چنانچه تا 20 دقیقه بعد از رفتن به رختخواب خوابتان نبرد، وحشت زده و نگران نشوید. برخیزید به اتاق‌های دیگر بروید و فعالیت‌های سبكی كه به تفكر و تمركز نیازی ندارند، انجام دهید تا زمانی كه احساس خوب ‌آلودگی كنید. سپس به رختخواب برگردید.
9. الکل مصرف نكنید. الكل چرخه ی خواب شما را مختل می ‌سازد.
10. قبل از خواب، از انجام فعالیت‌هایی كه ذهن تان را مشغول می‌ سازد، مثل گوش دادن به برنامه‌های گفت ‌و گو در تلویزیون و رادیو یا حل جدول خودداری كنید.
11.  در طول روز از چُرت زدن بپرهیزید.
12. نگران نباشید. به خاطر داشته باشید بدن شما حداقل خواب مورد نیازتان را تأمین خواهد كرد. بكوشید كه به آرامش بیشتر آن كمك كنید.

 
اگر شما یا یكی از آشنایان تان دچار كم شنوایی ناشی از پیرگوشی هستید، این نكات را با اعضای خانواده، دوستان و همكارانتان در میان بگذارید:

-  روی خود را به سمت فرد دچار كم شنوایی كنید؛ طوری كه او بتواند چهره شما را هنگام صحبت كردن ببیند.
- اطمینان حاصل كنید هنگام صحبت كردن، نور از رو به رو به شما می تابد. این امر سبب می شود فرد دچار كم شنوایی حالات چهره، حركات لب و بدن شما را ببیند و ارتباطش راحت تر شود.
-  رادیو و تلویزیون را هنگام گفت و گوها خاموش كنید.
-  هنگام غذا خوردن یا زمانی كه دهانتان را با دستانتان پوشانیده اید، صحبت نكنید.
-  كمی بلندتر از معمول صحبت كنید، اما فریاد نزنید.
-  با سرعت طبیعی صحبت كنید و در ادای اصوات اغراق نكنید.
-  هر زمان كه مقدور بود موضوع صحبت را به فرد دچار كم شنوایی بگویید.
-  در صورتی كه فرد متوجه صحبت شما نشد، آن را در جملات كوتاه تر و ساده تر بیان كنید.

در محیط‌ های آرام و ساكت كه سر و صدا كم است، بی‌‌ شك توجه شما به صدای گوشتان بیشتر می‌ شود. در چنین مواقعی استفاده از صدایی با شدت پایین مثلا گوش دادن به یک موزیك ملایم در جلوگیری از توجه‌ تان به وزوز گوش مفید خواهد بود.

پیشنهاد می ‌شود مواقع خاصی از روز به انجام  این تمرین بپردازید:
•    به صدای گوشتان و صدای سایر حس‌ها در خودتان توجه كنید؛ برای مثال چشمانتان را ببندید و چند دقیقه روی ریتم تنفس خود تمركز كنید. سپس در همان حالت، توجه خود را به سمت دست‌ها معطوف كنید و در ذهنتان، به شمارش انگشتان دست خود بپردازید.
•    برخی از افراد در یافته‌اند كه ساختن تصور ذهنی دور از استرس در رابطه با وزوز گوش، در كاهش آزاردهندگی ناشی از آن مفید است. برای مثال اگر صدای گوشتان شبیه برخورد صدای امواج بر شن‌ها است،  دقایقی از روز چشم‌های خود را ببندید و تصور كنید كه در ساحل نشسته‌اید و امواج دریا را می ‌بینید كه با شن‌های ساحل برخورد می‌ كنند.
•    آهسته و عمیق نفس بكشید.
•    هر روز به انجام تمریناتی بپردازید كه به عضلات شما آرامش و راحتی می ‌دهند. این تمرینات برای مثال می ‌توانند شامل یك حمام گرم یا ماساژی مناسب باشند.
•    نگرانی درباره ی صدای گوش، شما را بدتر خواهد كرد. برای مثال اگر از فعالیتی به دلیل ترس از بدتر شدن وزوز گوش خودداری كنید، وزوز گوشتان شما را بیشتر آزرده می ‌كند،
•    فراموش نكنید هر چه شما به این صدای مزاحم بیشتر توجه كنید، آن هم توجه بیشتر و بیشتری را از شما می‌ طلبد.
•    در مواقعی كه این صدای مزاحم آزارتان می ‌دهد، به تماشای تلویزیون بپردازید!

بیشتر كم شنوایی های ناشی از قرارگیری در معرض اصوات بلند، قابل پیشگیری اند. آگاهی از منابع بالقوه صدا ساز نظیر آژیرهای خطر، اره های مكانیكی و وسایل خانگی پرصدا حائز اهمیت اند.
گوشی ها یا پلاك های گوشی می توانند از گوش ها محافظت كنند، و باید برای جلوگیری از آسیب های شنوایی از آنها استفاده شود. اصوات بسیار بلند روزمره در محیط كار یا منزل می توانند برای شنوایی خطرساز باشند. دوری از اصوات بلند و كاهش زمان قرارگیری در معرض این نوع اصوات روزمره، سودمند است.

برای كمك به افراد دچار پیرگوشی راه های بسیاری وجود دارد:
برای برخی از آنان، سمعك راه حل مناسبی است.
وسایل كمك شنیداری سبب می شوند در برخی موقعیت ها، شنیدن برای آنها راحت تر شود. تلفن های مجهز به تقویت كننده، مثالی از این نوع وسایل است. مثال دیگر، دستگاه های FM   است كه اصوات را با سمعک  یا بدون سمعك واضح تر می كنند. این دستگاه ها امواج صوتی را مانند یك رادیو به گوش ها می فرستند.
آموختن گفتارخوانی یا لب خوانی، استفاده از نشانه های بینایی برای درك بهتر گفتار نیز به افراد دچار پیرگوشی كمك می كند تا صحبت های مخاطب خود را بهتر درك كنند.

اگر شما همین الان هنگام خواندن این نوشته دست در گوش خود کنید، متوجه ماده چسبنده ای میشوید؛ این ماده چسبنده نوعی حیله ی دفاعی بدن برای به دام انداختن گرد و غبار و میکروب ها میباشد و وقتی شما آن ماده را تمیز میکنید، تمام زحمات بدن هدر میرود.  بخاطر همین تمیز کردن گوش، کار صحیحی نیست؛ این نشان میدهد گوش برنامه بهداشت خود را دارد و شما با وارد کردن اشیای مختلف در گوش، این فرآیند طبیعی را بر هم می‌زنید یا ایجاد آسیب‌دیدگی می‌کنید.

جرم گوش ویژگی محافظ، آنتی‌باکتریال و روان‌ساز دارد و از پرده گوش تا مجرای بیرونی آن حرکت و کانال گوش را تمیز می‌کند و بعد خشک می‌شود و می‌ریزد.
این یک فرآیند خودتنظیم است و در شرایط عادی نیازی به ایجاد تداخل در آن نیست، کمااین که اگر موم گوش وجود نداشته باشد، گوش خشک می‌شود و دچار خارش می شود.